این درددل یک خانم 40 ساله بود که امروز درست کنار ایستگاه اتوبوس شهرک مخابرات دائی ‏80 ساله‏اش پایش به چاله چوله‏هایی که شهرداری به پیاده‏روها می‏زند گیر کرد خورد زمین سرش شکافت البته نمرد ولی خون از سرش بقولی یک خانم مسن فواره می‏زد و در همین وضعیت 45 دقیقه طول کشید تا آمبولانس برسد. اصولا در مملکت گل و بلبل ما بقول یک پیرمرد عبوری چیزی که اهمیت ندارد جان آدمیزاد است و اینکه اگر جاییت به جایی خورد انتظار کمکی از کسی نداشته باشی بهتر است. چیزی که هست قانونی تصویب شده است که اگر کسی مشرف به مرگ بود همچنان که این پیرمردی که به اندازه یک لیوان خون از سرش رفته بود و دستی دستی داشت جلوی ما پرپر می‏شد که این قانون می‏گوید چنین افرادی را نباید به بیمارستان رساند .... اینطوری در مصرف بنزین و ترافیک صرفه‏جویی می‏شود. این قانون درخشان می‏گوید هر «خودرویی» که فرد بدحالی را به اورژانس برساند بلافاصله تحت تعقیب قانونی قرار می‏گیرد، راننده دستگیر می‏شود و خودرو به پارکینگ منتقل می‏شود .... راننده باید ثابت کند کسی را نکشته است. بنابراین شما به هر راننده تاکسی که می‏گفتید این بنده خدا داره میمیره و بیمارستان عظیم میلاد همین بقله! ... کسی حاضر نبود بره زیر تیغ قانون مرده شوری مملکت. وقتی چند ماه قبل یکی از همکلاسی‏هامان در دانشگاه پایش به این سنگفرش‏های مورد علاقه مسئولین خورد و حین فوتبال زمین خورد و مرد چیزی نگفتیم اما تا کی باید در برابر امنیت و سلامت آدمها سکوت کنیم و مهندس چمران برایمان از ضرورت «پیاده راه سازی»‏ در شورای شهر نطق تخصصی ایراد بفرمایند و صدها میلیون پول بی‏زبان مردم را خرج کندن آسفالت‏ها و جایگزین کردن سنگفرش‏هایی بکنند که مترصد جان آدم‏های ضعیف هستند؟ چرا تنها چیزی که برایمان اهمیت ندارد جان آدمهاست؟ کنار خیابان «جوب» می‏سازیم به عمق نیم متر! چند ماه پیش صبح که به دانشگاه می‏رفتم دیدم یک ماشینی از چهاراه با سرعت عبور کرده بود و انداخته بود توی جوی آب .... راننده رویش پارچه سفید کشیده بودند .... چرا این متخصصین عزیز نمی‏فهمند که کنار خیابان نباید چاه بکنند؟ یقه کی رو بگیریم؟